Калі я дамоў прыеду,
Ўсіх трывог зазнаўшы меру,
Пасцялі ты мне, матуля,
Пасцялі пасцель з аеру.
Ён расце ў нас недалёчка —
Ля Сажа, каля прычала.
Ты ж заўжды — з маленства помню —
Мне пасцель з аеру слала.
Слала, думала аб лепшай,
Думкі з песняю ляцелі.
Толькі лепшае пасля я
Не знайшоў нідзе пасцелі.
Па франтах ішоў — вайна мне
Пад бакі кідала жорны,
Перапаленыя вёрсты,
Ланцугі акопаў чорных.
З бою выйшаў — на руінах
Доўга клаўся галавою,
Пакуль з домам сваім новым
Не ўздыхнуў пад сінявою.
Ну, а потым — апынуўся
У абдымках, нібы цаца.
І пад мляваю пяшчотай
Стаў пра мары забывацца.
Нават сноў няма ў пярынах,
Іх я ласкам больш не веру...
Пасцялі ты мне, матуля,
Пасцялі пасцель з аеру.
Не зважай, што не юнак я,
Што прайшло гадоў багата,
Не бяда, калі цяпер мне
Будзе трохі мулкавата.
А затое я адчую,
Што ізноў навек з табою:
І з надзеямі тваімі,
І з уцехай, і з журбою —
Са святлом душы, якога
Столькі трэба мне заўсёды —
І для пошукаў бясконцых,
І на новыя паходы.
1958