Калі я ляжаў пад месяцам
І кроў аж сучылася з вен,
Мне снілася,
як маці хлеб месіць
І ў цеста прасейвае кмен.
Калі я ляжаў пад месяцам
І рану заціскаў рукой,
Пачуў я,
як птушаняты песцяцца
У заранчыным гняздзе над ракой.
Калі я ляжаў пад месяцам
І прытомнеў,
я заўважыў,
як збоч
Агністая смолка месціцца,
Што ля мяне прарасла за ноч.
Калі я ляжаў пад месяцам,
Я ўбачыў,
як світанак імжыць...
І, можа, таму пад месяцам
Я і застаўся жыць.
І, можа, таму й не туманіцца
І не хмурыцца мой небакрай,
Што з-пад месяца, з крыві,—
пад раніцу
Вярнуўся я ў родны край.
1974
І лебяда паўз меж, і палыны,
І ад шчаўя гаркавая аскома —
З гадоў маленства
мне былі яны
Прыкметай вернай, што я дома, дома.
І малачай, і пырнік на раллі,
І дурнап’ян пад азяродам спрахлым —
Якою радасцю пяклі,
калі
Аднекуль раптам
з дымам бою пахлі.
Ёсць вабны воблік ружаў, як царыц,
І позірк гіяцынтавы панадны,—
Мяне ж заўсёды цягне ўпасці ніц
Перад мяцёлкай піжмы непрыгляднай.
За ўсе на свеце водары зямлі
Я не аддаў бы водар кураслепа
І тых няяркіх зёлак, што цвілі
За матчынаю хатай, каля склепа.
Даруйце ўцехі сённяшняга дня —
Фіялкі, лаўры, люстры і святліцы...
Жыву душой —
дзе мята ля плятня
І пад акном
бярозаў завушніцы...
1974