Калі каса лагчыну косіць,
З высокіх траў кладзе валы,
Хто чуў, як жыць сцяблінкі просяць,
Хто думаў пра іх лёс малы?
А хто — калі і дзе па свеце —
Пытаў у стромістай сасны,
Што лепш ёй: кідацца пад вецер
Ці быць ёй дошкай для труны?
Даруй мне, сябра, хвілю смутку.
Але баюся — і ў мяне
Ударыць хтось... і нічагуткі...
Ніхто і пальцам не кіўне...