Калі мне будзе так гаркотна,
Як не было яшчэ не раз,—
Прашу цябе: будзь самай роднай,
Зрабі, каб я душой не згас.
Прашу цябе: вярні нанова,
Хаця б на міг адзін вярні,
Акно, дзе, як надзей ахова,
Жывуць вачэй тваіх агні.
Вярні ля тых агнёў чаканне,
Які б ні быў ён, твой прысуд.
І хай ні слова, хай маўчанне...
А толькі б ведаць: ты ўсё тут...