Калі мне будзе вельмі тужліва,
Калі апануюць смутак і золь,—
Дазволь мне наш дзень,
дзень прызнанняў, успомніць
І сэрцам паклікаць цябе дазволь.
Калі мне будзе вельмі тужліва
і з кожнай хвілінай — усё не лягчэй,—
Дазволь мне ў святую журбу тваю
верыць,
У даўні спалох тваіх сумных вачэй...
— Я дазваляю, я дазваляю,
Ды толькі прашу цябе, мой дарагі,
І згадвай, і клікай мяне —
як калісьці,
Не толькі ў хвіліну цяжкое тугі.
Далёкія радасці згадвай заўсёды,
Заўсёды трывогай той дзень узвяліч...
І вер — праз усё: праз агонь і праз воды
Да сэрца адданага
дойдзе твой кліч!..
1979