Калі пярун вайны малоціць пожню,
І твой акоп абернецца — чакаеш,—
У гэты міг, па-грознаму святошні,
Каго ты ўсёй душой успамінаеш?
Ці матку, што табе душу і сэрца
Дала, каб зберагаў іх аж да смерці,
Ці тую, сінявокую, каторай
Аддаў ты ўсё — на шчасце ці на гора?
Калі пярун вайны малоціць пожню
І ты развязкі з мужнасцю чакаеш,—
У гэты міг, па-грознаму святошні,
Ты ўсё, ты ўсіх, мой брат, успамінаеш.
І словы маткі, сказаныя з ласкай,
І даўні дзень, што быў дзівоснай казкай
І жончын смех...
І ты клянешся зброяй,
Што ім заплоціш вернасцю адною.
І столькі сілы ў словах ачышчэння,
Як быццам іх кавала кузня века.
І упэўнен ты, што стане на калені
Жуда вайны прад воляй чалавека.
1943