Ці ўначы,
калі неба і вуліцы ў зорах,
Ці ў няўрымслівы поўдзень,
Ці гулкім світанкам —
Над галоўкаю
Сына майго
родны горад
Схіляецца
і пяе
калыханку.
Не!
Не ціхую байку
складае краіна,
А ў жывым,
неўгамонным, працоўным жыцці
Для яго,
Для малога,
Для любага сына
Робіць свет,
дзе б ён змог сваё шчасце знайсці.
Радасць першай прысягі
са слоў піянера,
Звонкі рокат машын
на рабочай дзялянцы,
Кліч фабрычных гудкоў,
гоман паркаў і сквераў
Сыну горад нясе
у сваёй калыханцы.
Ён нічога
ад сына свайго
не хавае —
Ні вясёлага смеху,
ні ласкі,
ні слёз,
Хоча ён,
каб хлапчук для бацькоўскага краю,
Як баец,
непахісным і мужным узрос.
Ён хацеў бы схаваць
хоць на хвілю якую
Ад яго
гул драпежнай вайны на планеце.
Але што,
калі кожнай крывінкаю чуе
Сэрца сына,
як плачуць карэйскія дзеці...
І таму
не спыняецца ў працы
мой горад,
Падымае з натхненнем
свой молат стальны,
У гарніле
гартуе
чырвоныя зоры,
Сталь куе,
каб прагнаць
нават прывід вайны.
Толькі сціхне на міг,
адганяючы стому,
І ўжо зноў у паходзе, у руху, у працы.
Для дзяцей сваіх любых
яму, як нікому,
Колькі трэба паставіць
цудоўных палацаў!
І ўсміхаецца сын
і, прымаючы ласку,
Гоман горада
ловіць у сэрца з акна.
Па-над ім
расцвітае —
не ў байках, не ў казках,
А ў жыцці —
залатая Радзіма вясна!
1951