Чыімі рукамі
Занесены ён на Нямігу,
Цяжкі гэты камень,
Не камень, а цэлая кніга?
Мо бомба чужая
Закінула з плошчы ў навалу?
Відаць, як без жалю
Жалезам яго пакрамсала.
Але ўсё ж не гэтым
Нашчадкам цікавы ён будзе,
Другія прыметы
Пакінулі каменю людзі.
Тут з песняй шторана
Сякеру сваю перад працай
Вастрыў я старанна,
Каб менш над бярвеннем стамляцца.
А каменшчык слаўны,
Прад тым як пакласці цагліну,
Рупліва і дбайна
Рыхтуе на ім сваю гліну.
І муляр пакінуў
На камені з фарбаў узоры —
Не то журавіны,
Не то сюды ўпаўшыя зоры.
І вось вечарамі,
Ацёршы спацелыя твары,
Прысеўшы на камень,
Мы курым з сябрамі і марым.
Калі нашы людзі
Свой горад падымуць нанова,
Што з каменем будзе?
Якое пачуе ён слова?
Мы б моцна жадалі,
Каб тут ён навекі застаўся.
Унукі б чыталі
Па ім, як іх лёс нараджаўся.
1947