— Завіце мяне камуністам! —
Сказаў ён сябрам перад боем,
І першы пайшоў у атаку,
І першы вязьмо агнявое
Прарваў, што сціскала пагрозна
Ад пушчаў да сіняга мора
На шэрых параненых скалах
Праслаўлены Балтыкі горад.
У бойцы ударыла сталлю
Яму па гарачаму твару.
...З крыві ля варожага дота
Байца паднялі санітары.
А ў поўдзень прыйшла перамога.
Спяшала на захад пяхота.
І бачылі хлопцы парторга,
Хадзіў ён ад роты да роты,
Хадзіў ён, сціскаючы зброю,
Вялікай тугой апавіты,
Ды чуў толькі словы:
— Прыходзька?
— Прыходзька, напэўна, забіты...
Асабістая справа:
Заява,
Заява яшчэ без рашэння,
Як вечная памяць аб сыне,
З парторгам ішла ў наступленне...
А юнак гэтым часам
Далёка
Блукаў па вайсковых шпіталях.
Гаіліся раны, і вочы
Ўжо тыя дарогі шукалі,
Дзе з славай цяпер яго рота
Імкнулася з бою да бою.
— Зноў дайце мне зброю! — прасіў ён.
Але не далі яму зброю.
Камісія. Важны прафесар.
Суровы прысуд медыцыны.
Патрэбны спакой і папраўка,
Паветра і вітаміны.
— Не трэба ! Таварыш прафесар!
Мне толькі дваццаты год!..
...Юнак не вярнуўся ў пяхоту.
Але ён прыйшоў на завод.
Нялёгкі быў першы пачатак
На новай дарозе.
Руіны.
Пустэча.
Над горадам родным
Самотны ускрык жураўліны.
Але не шукаў ён ніколі
Для сэрца спакойную прыстань.
— Я ж колісь прасіў перад боем,
Каб звалі мяне камуністам!
Адроджаны ўзняўся над краем
Будынак з бетону і сталі.
Начамі і днямі няспынна
Плылі пад рукамі дэталі.
І ўжо да яго за навукай
Прыходзяць яго аднагодкі,
Нядаўніх баёў радавыя,
А сёння байцы пяцігодкі.
Ён вучыць іх шчыра, і песня
Пра іх у краіне пяецца...
І лёс прысудзіў
На заводзе
З парторгам палка яму стрэцца.
— Прыходзька!..—
Успомніўся хлопцу
Мінулага голас вячысты.
— Таварыш!
Вось ваша заява.
Вы ў славу ўвайшлі камуністам!
Быў сход урачысты і людны.
У сэрцах свяцілася свята.
Партыя!
Вяла ў сваіх шэрагах партыя
Працаўніка і салдата.
1948