Камусьці здавалася,
Што калі ён не будзе глядзець
у бок усходу,
Дык сонца не ўзыдзе,
Не асветліць свету,
І зямля зальецца слёзамі
І папросіць літасці...
А сонца ўзышло
І ўсё радаснае аддало зямлі,
І зямля ў сваёй шчодрай светласці
Нават і не глянула
На прыкрага пыхліўца.
Камусьці здавалася,
Што калі ён заткне вушы
і адвернецца ад жыцця,
Дык на свеце сціхнуць усе гукі,
Змоўкнуць песні
І людзі не стануць
Гукаць адзін аднаго.
А жыццё не спынілася —
Спяваюць птушкі,
Гучыць музыка
І людзі імкнуцца
ў дружную, згодную сям’ю.
І весела гучыць іх мова,
Яднаючы шчырыя сэрцы.
Камусьці здавалася,
Што калі ён назаве
ўсіх на свеце недарослымі,
Дык людзі паглядзяць у яго бок
І скажуць: — Які ён вялікі
І наймудры над намі!..
А людзі паслухалі
Яго заклінанні
І сказалі:
— Гляньце,
Гэта ж так прышчыцца,
Так пнецца,
А які быў нікчэмны,
Такі і застаўся!
1983