Кантыненты, кантыненты,
Гул партоў, шматмоўе рас.
Нанты, Портсмуты і Генты,
Ліма, Корсіка, Мадрас.
Звон гітар, пах бражны ў гронцы,
Сінь лагун — дзе столькі ўзяць? —
І экзотыкай, і сонцам
Кантыненты зіхацяць.
Хто там быў — выводзіць ленто,
Фільм дае, скульптуру пне.
Кантыненты, кантыненты
Клічуць дзівамі мяне.
Там і байкі, там і веды,
І спакус там цэлых сто.
Толькі я к ім не паеду
Усё роўна пакуль што.
Не таму, што ганаруся,
Што ў інакшай рос красе.
А таму, што ў Беларусі
Не аб’ехаў землі ўсе.
Я не ўсе яшчэ агледзеў
Дарагія мне куткі,
Цуд-бары са звонам медзі,
Поймы з шумам асакі,
Нівы з песнямі дажынак,
Кручы з пахам чабароў,
Вёскі з юнай і гасціннай
Весялосцю вечароў.
Беларусь гукае, кліча
Больш, чым нечых мораў шквал,
Сваёй даллю маляўнічай,
Сваім рокатам цымбал,
Сваім ладам, сваёй ласкай,
Сваёй вераю ў жыцці,
Якіх нават і ні ў казках
Анідзе больш не знайсці.
І пакуль на ўсе працэнты
Не аддам я ёй душу,
Кантыненты, кантыненты,
Вас мяне забыць прашу.
1961