Вясновае сонца з вятрамі ў хаўрусе
Зганяла сувеі з зямлі.
І вось — па рачулках, па ўсёй Беларусі
Ізноў паплылі караблі.
Папера і дрэва, а скажаш — лінкоры.
— Пускайма! — крычаць хлапчукі.
І ў думках іх ззяюць марскія прасторы
І свецяць партоў маякі.
Пад ветразем пеняцца шумныя воды.
Маленства... Калісьці штогод,
Ледзь толькі ўставалі рачулкі з-пад лёду,
І мы майстравалі свой флот.
Адкуль жа ж у нас, што ўзраслі на прылессях,
На ціхай, няморскай зямлі,—
Марацкія мары і флоцкія песні,
Жаданне вадзіць караблі?
Напэўна, такая душа ўжо ў нас. Мусіць,
Ад першай маленства вясны
Мы чуем, што мы не адной Беларусі,
А ўсёе Радзімы сыны.
Радзімы, ў якой столькі мораў і даляў
І столькі шчаслівых шляхоў,—
Будуй караблі, прабівайся праз хвалі
Да новых яе маякоў!
1947