Калі налятае з пустыняў
Самум, як навала, цяжкі,
А ўслед падымаюцца грозна,
Паўсвету закрыўшы, пяскі
І ўсё замірае ў знямозе,
Не можа нат марыць, каб жыць,—
Адзін карагач перад бурай
Не хоча і голаў схіліць.
Рукамі, сухімі і злымі,
Не чуючы крыку свайго,
Вятры выграбаюць без жалю
Зямлю з-пад карэнняў яго,
І б’юць, і хістаюць, і кружаць...
А ён на адным валаску
Стаіць і выцягвае прагна
Лістоце ваду з-пад пяску.
І горда трымаецца, покуль
Не выспее міг цішыні.
Тады ён збірае у вузел
Параненыя карані,
І гоіць іх сокамі сэрца,
І мужна чакае пары,
Калі прыляцяць ад паўночы
З дажджом веснавыя вятры.
І трэба адна толькі хвіля,
Каб ён пад лагодным дажджом,
Расправіўшы дужыя плечы,
Акрыў іх зялёным плашчом.
Гавораць, што ў радасці весняй
Умее ён песняй звінець,
А толькі пра што яго спевы,
Не можа ніхто зразумець.
Няпраўда. Я быў там і слухаў
Вясёлыя звоны ў лісці,
Ён марыў пра рэкі ў пустыні,
Спяваў ён аб шчасці ў жыцці.
І тысячы мужных і юных,
Што гэткаю ж марай жылі,
Пад ценем яго спачывалі
Ды смела наперад ішлі.
Ішлі і няслі для Радзімы
У сэрцах гарачую кроў,
І ветразі будучым рэкам,
І зерні для новых палёў.
1947