Адзін махляр,
Каб пра сябе пусціць як пра зычліўца сказ,
Рашыў
Зрабіць кармушку...
Напаказ, вядома,
толькі напаказ...
Павесіў дошку на суку — высакавата,
Але навідавоку, каля самай хаты;
Пафарбаваў кармушку ў колер неба —
Хоць і маркі,
Але затое дастаткова яркі,
Каб заклікаць:
вось глянь, і ты, як я, падбай...
Павесіў,—
і гайда адсюль, гуд бай...
Прыйшла зіма... Снег паваліў
нястомна, густа,
У полі і ў лясах — усюды стала пуста,
Занесены сумётамі сцяжынкі,
Ні зернятка не знойдзеш, ні травінкі,
Сям'я жывёльная — і зблізку, і здаля
Імкне да чалавечага жылля,
Хоць з бояззю, з трывогаю, крадком,
Усё ж імкне пад чалавечы дом...
Ды сумна водзяць позіркам
і звер, і птушка —
Пустая сустракае іх кармушка...
Ні хлебца, ні сянінкі — ані трошкі...
Адно цярушыць снегам з яркай дошкі...
Затое ў лаўкача,
у махляра,
у бізнесмена —
Ёсць тэма для хвальбы,
для хітрасці нязменна:
Які, маўляў, ён бескарыслівы, які
Сардэчны,— ўсім дае з сваёй рукі,
Нікому не шкадуе, верце, верце,
Усіх ратуе ад бяды, ад смерці,
Ідзіце да яго, маўляў, усе ідзіце,
І душы, і давер яму нясіце!..
Хоць не аблашчыў ні звярка, ні птушку,
А лоўка скарыстаў махляр кармушку...
1984