Ходзяць буры дзесь у высях,
Грозяць: сцеражыся!
А савецкія ракеты
Не баяцца высяў.
Бо мацней за ўсё ў сусвеце
Тое, пра што марым.
Абляцеў вакол планеты
Касманаўт Гагарын.
За Гагарыным пад сонца
Чарадою смелай
Аж сям’я арлоў савецкіх
Дружна паляцела.
Што ні дзень —
герой наш новы
Вышыню штурмуе...
Вось таму і хлопчык Янка
Зоркалёт майструе.
Ўсё габлюе ды шрубуе —
Шрубчык за шрубочкам;
Падганяе, падбівае,
Роўніць малаточкам,—
Каб зрабіць ракету моцнай,
Каб была як тая,
Што імкліва дзесь над светам
Сёння пралятае...
Хлопчык скончыў сваю працу —
Ўсё, што меў на мэце.
І чырвоную малюе
Зорку на ракеце.
А малюе — ды на маці
Пільна паглядае.
— Ну, як, мамачка! Ці добра? —
З радасцю пытае.
— Добра, сынку! Добра, любы!
Можна ўвысь узняцца!
Толькі ж сумна мне з табою
Будзе расставацца.
Раптам здарыцца што ў небе?
То ж не ў роднай хаце! —
Гладзіць сына па галоўцы
І гаворыць маці.
— Не сумуй! — ёй кажа хлопчык.
І не бойся, мама!
Я ж табе адтуль, звысоку,
Вышлю тэлеграму.
Далажу пра ўсё адразу
Ды ўсё растлумачу.
А уключыш тэлевізар —
І мяне ты ўбачыш!..
Хлопчык туліцца да маці,
Ласкаю сагрэты...
А ў вышынях дзесь міжзорных
Усё імчаць ракеты.
Смела нашыя героі
Сусвет аблятаюць
І такіх, як хлопчык Янка,
Да сябе чакаюць.
1972