Казаў дзятлу пеўчы дрозд:
— От каб мне твой дужы хвост!
Ды дзюбу, як у цябе,
Што так хвацка ствол дзяўбе!..
Я б у дрэвах —
Дзень і ноч —
Дуплы біў, аж іскры з воч,
І крычаў на ўсю зямлю:
— Хто бяздомны —
жыць сялю!
Казаў дзяцел да дразда:
— От каб мне твая дуда*!
Я б такую песню спеў —
Лес бы ўвесь зазіхацеў!
І хто сумны, хто знямог,
Ад усіх ішлі б дарог —
Каб пачуць яе
Ды з ёй
Крочыць к радасці сваёй!..
Гэту гутарку ў бары
Чуў той час арол стары...
А здаўна быў
той арол
Чарадзеем навакол...
І махнуў арол крылом —
Дзяцел стаў ураз
драздом,
І другім махнуў для іх,—
Дрозд стаў дзятлам
той жа міг...
Азіраюцца, глядзяць —
Пёркі ярка зіхацяць,
Як змяніліся яны!..
Праўдай сталі думы й сны!..
Толькі ў дзятла —
вось бяда! —
Не пяецца спеў дразда;
І дразду — ну, хоць памры:
Не прабіць у дрэў кары...
Дзень прайшоў, мінуў другі...
Дрозд марнее ад тугі.
Дзяцел сціх,—
Сярод ляшчын,
Як чужак,
сядзіць адзін.
Хоць наўкол той самы лес,
Ім адна згрызота — спрэс...
Кожны думае з журбой:
Як зноў стаць самім сабой?..
— Што ж...—
Сказаў стары арол.
Добра ўдарцеся аб дол...
Тады зноў —
крыла кіўком
Я зраблю
дразда — драздом,
Дзятла — дзятлам...
Зноў каб вы
Лес будзілі векавы...
Ды ўсім сэрцам
Бераглі
Дар,
што маці вам далі...
— Дзякуй, мудры наш!..—
Хвалу
Птахі крыкнулі арлу
Ды зрабілі ўсё
хутчэй,
Як сказаў ім чарадзей...
І на радасць лесу —
зноў
Дрозд запеў між певуноў
І, на смольны сеўшы сук,
Дзяцел свет вітаў: тук-тук!..
З той пары
па гэты міг
Чуем мы сяброў лясных:
Зранку, ўдзень
здалёк чутны —
З ласкай, з любасцю
яны!
Калі дрозд пачне свой спеў —
Дзяцел цішыцца між дрэў,
А як дзяцел дуплы б’е —
Дрозд ціхусенька пяе...
І заўсёды люба ім
Жыць па-свойму абаім,
І заўжды па ўсіх лясах —
Шчасце ў іхніх галасах...
Вунь стаў дзяцел на ўвесь рост —
І яго вітае дрозд;
Дрозд заліўся
сэрцу ў такт —
Дзяцел хваліць:
— Так, так, так!..
1985