Паламаў Алеська лыжы,
Пакрывіў і санкі.
А зіма ўсё гурбы ніжа
На груды, палянкі.
Ой, зіма, ой, зіма,
Як ты надакучыла!
А вясны ўсё няма,
Не ідзе пявучая.
Вось пайшоў Алесь з сябрамі,
Сталі каля дуба
І паслалі кліч з вятрамі
Да красуні любай.
— Вясна, цётачка вясна,
Ты ў якой старане?
Вясна, цётачка вясна,
Хутка будзеш ці не?
Пагукалі вясну хлопцы
І пайшлі дахаты.
А зіма мяце таропка,
Дзьме з ялін кашлатых,
На страху кідае крупы,
Барабаніць злосна,
Бы таўчэ завея ў ступах,
Аж на сэрцы млосна.
І не брыдка ёй галёкаць,
Поўніць долы гулам...
Не, відаць, вясна далёка,
Хлопцаў не пачула.
— Мама,— просіць Алесь,— мама! —
Плача, не змаўкае,—
Можа, ты вясну таксама
Выйдзеш пагукаеш?
— Мой Алесік, мая дзетка,—
Кажа мама чула,—
Вясна прыйдзе неўзаметку,
Вас яна пачула.
— Мама, любая! Старанна
Буду я вучыцца,
І ўставаць без плачу рана,
І гуляць з сястрыцай,
І ніколі не схітрую,
Ты не будзеш сумнай...
Толькі, мамачка, прашу я,
Пагукай вясну мне!
І лёг спаць...
Назаўтра ўранку
Войкнуў ад здзіўлення:
Сонца ўсюды! Без прыстанку
Шле і шле праменні,
Капяжамі плачуць стрэхі,
Снег плыве ў разоры,
І з ракі даходзіць рэха —
Лёд ірвуць мінёры.
— Дзякуй, мамка! — Апрануўся
Алесь і — на вулку
Да вясны
з яе спакусай,
З яе мовай гулкай,
Да вясны, што сніў у снах,
Бяжыць і гукае:
— Слаўся, звонкая вясна,
Што ты ёсць такая!
Слаўся, цётачка вясна,
Што ў цябе ёсць рэкі,
Сонца, радасць і цяпло,
Будзь такой навекі!..
1963