Славяць людзі металістаў,
Інжынераў, піяністаў,
Маракоў і мастакоў,
Ды між іх з няменшай славай
Ў нашым краі ззяюць справы
Палявых працаўнікоў,
Камбайнёраў, трактарыстаў —
Нашых матак і бацькоў.
Мы з маленства бачым самі,
Як пшаніцамі, жытамі,
Як аўсамі і ільнамі
Аздабляюцца палі.
Каб паўнелі свірны хлебам,
Трэба рукі, розум трэба
І каб дружна ўсе жылі.
Славяць людзі металістаў,
Інжынераў, піяністаў,
Маракоў і мастакоў.
Ды між іх з няменшай славай
Ў нашым краі ззяюць справы
Палявых працаўнікоў,
Камбайнёраў, трактарыстаў —
Нашых матак і бацькоў.
Мы канчаем школу скора.
Вабяць нас завод і мора.
І харыстаў і танцораў
Шчыра любім мы заўжды.
Але ўсё ж ад роднай справы,
Ад бацькоўскай светлай славы
Мы не пойдзем нікуды.
Застанёмся з родным полем,
З яго сонечным прыволлем,
З яго шчодраю красой,
Каб ніколі не марнела,
Каб яшчэ вышэй звінела
Яго слова над зямлёй!
1958