Часам пачуеш —
яна яму: — Коцік,
З’еш шакаладку,
адкрый мне свой роцік...
— Кошачка, кіса! —
яе ён мілуе,
Губкі складзе
і руку пацалуе,—
Столькі ўсялякіх
пяшчот і прыкрас,—
Хоць ты пастаў
тых людзей напаказ.
Побач змясціць бы іх
на п’едэстале,
Каб было відна
аж з самых аддалін,
І для эфекту —
плакацік з натуры:
Вось, маўляў, людзі
высокай культуры! —
Тут вам і прыклад,
тут вам і ўрок,
Як паважаць
і сябе і жанок!
Толькі... чакайце,—
што бачым за дзіва? —
Бойка ў кватэры,
ляціць чыясь грыва,
Лаянка, лямант...
Дык што ж тут такое?
Гэта — знаёмыя нашыя
двое —
«Коцік» і «Кошачка» —
ў «бліжнім баю»
Зноў паказалі
«культуру» сваю.
«Кошачка»
рэшткамі ад абеду
Перакаціла
нябогу-суседа,
«Коцік»,
пенснэ папраўляючы
зграбна,
Брыдка зняважыў
суседку, нахабна.
Разам жа,
сілы з’яднаўшы дваіх,
Выгналі з кухні
суседзяў старых.
Скончана справа
на подзвігу ратным...
Зноўку на вуліцы
або ў тэатры
Перад людзьмі
яны ходзяць так чынна.
— Кошачка, кіса!..—
спявае мужчына.
— Коцік, дай роцік! —
ляпеча яна.
Ах, што за пара!
Лагоднасць адна!..
Людзі, не верце вы
гэтым крыўлякам!
Знайце — няма ў іх
культуры ніякай.
Гэта — мяшчане,
двудушная пара.
«Ласка» на іхніх
напісана тварах,—
Мы ж сабе знаем,
што гэтая «ласка»
Проста нікчэмная
хітрая маска.
1958