— Гэй, старэча-чабан, ты мне скажаш ці не,
Што такое там бачна ў цясніне на дне —
Ці кішлак засмужоны, ці толькі міраж?
— То? То, друг, не міраж, то сяленне Кок-Таш.
— То Кок-Таш? Значыць, правільна ўсё ж я іду!
Мне Кок-Таш і патрэбен! А доўга прайду?
— Доўга? Не. Што тут доўга? Ўсё проста ідзі:
Толькі ўперад ідзі, па баках не глядзі
Ды трымайся часамі мацней за карніз,
Каб не скочыць, не рынуцца птушкаю ўніз...
— Добра, дзед! —
Падарожны спяшаецца наш,
Трэба хутка яму, хутка трэба ў Кок-Таш,
Да сяброў, для якіх ён сягоння нясе
Сваю песню сустрэчы ў вясновай красе!
Вось ідзе ён, ідзе, а як быццам зусім
Не паменела шляху: Кок-Таш перад ім,
А сцяжынцы зманлівай канца не відаць.
Добра — горца сустрэў, хоць жа можна спытаць.
— Гэй,— крычыць ён,— хвіліначку, дзеду, пастой,
Адкажы мне: ці гэта Кок-Таш прада мной?
Столькі крочу, і ўсё — як дарэмна, разваж,
Можа, я заблудзіў? Можа, то не Кок-Таш?
— То Кок-Таш! Ён і ёсць!..—
Зноў гаворыць стары...
І далей падарожны паўзе па гары,
Пералазіў ізноў са скалы на скалу...
Уздыхаў, небарака, зайздросціў арлу...
І нарэшце...— глядзіць і не верыць вачам:
Зноў ён там, адкуль раніцай шлях свой пачаў.
— Эх, ты ж, дзед! Ці ж не бачыш — брыду, нібы ў сне...
— Ты ў Кок-Ташы пабыў?
— Ты смяяўся з мяне,
Ты казаў, што ён блізка, а тут не дайсці...
— Значыць, ты не дайшоў... Так заўсёды ў жыцці...
Сёння ранкам ты, дружа, пытаўся ў мяне,
Што такое там бачна ў цясніне на дне,
Але ты не спытаў, як патрапіць туды,
Ганарлівым ты, дружа, быў вельмі тады...
— Я? Павер мне, дзядуля, звычайным быў я!
Гэта сіла — юнацкая сіла мая
Не чакала пытацца, здавалася ёй,
Што заўжды ёй і ўсюды удасца самой
Сцежку-шлях адшукаць для сябе, для людзей...
— Што ж, юнача, тваіх я не ганю надзей.
Пракладзеш сваю сцежку яшчэ ты не раз,
Але, юны мой друг, не забудзь і пра нас,
Мы таксама свой век недарма пражылі,
Пракладалі дарогі па роднай зямлі,
Пракладалі не толькі, мой друг, для сябе,
А для ўсіх, і між гэтых усіх — для цябе.
Я стары і хачу табе шчасця, заўваж,
Дай руку і хадзем: вось дарога ў Кок-Таш!
1957