Коласу — вырасціць
жменю зярнят.
М. Танк
Вясной, толькі сонца сагрэла зямлю,—
Кінуў калгаснік
зерне ў раллю.
Поле
з ласкай,
як шчырая матка,
Коўдраю цёплай
Укрыла зярнятка.
Потам,
што па расінцы збірала,
Карміла,
Сокам,
што з глыбіні даставала,
Паіла.
На свет, пад дажджы
Падымала ўлюбёна.
І скора
Колас
Устаў над загонам.
Доўга сонца гарачае
З высі
Песціла колас,
Каб добра наліўся,
Покуль прыгнуўся з пакораю долу,
Буйны, чакаючы жнеяў вясёлых.
Сціх урачыста ў той міг далягляд!..
Вырасціў колас жменю зярнят.
Зноў жа калгаснік, што веснаю колісь
Потам паліў неагляднае поле,
Зерні правёў у дарогу і ветлым
Словам напутным даў запавет ім.
Што ён сказаў ім, куды іх паслаў ён?
Многа шляхоў у вялікай дзяржаве!
Кожнаму многае ў далях відно...
Прыйшло на руіны зерне адно.
Пад здатнай рукой, што зламала ўсе церні,
Ўзрасло над падмуркам калгаснае зерне.
Паклаў сваёй сілы рабочы нямала...
І вось —
Зерне домам цудоўным устала.
Відно яму ўсё: ці дарогі, ці далі.
І ленінскай школаю дом той назвалі.
Шле горад падзяку ад маці-краіны
У вёску, і ўжо селянін свайго сына
Праводзіць у горад вучыцца і кажа:
— Хай зерне навукі ў душу табе ляжа,
Як роднае наша; хай так прарастае,
Каб славы прыдбаў ты савецкаму краю.
Па іншых шляхах, ды з імкненнем адзіным
Астатнія зерні прайшлі ўсю краіну.
Адно з іх спынілася ў шахце, ў забоі,
На рэйдзе далёкім паўночным — другое;
Змагалася трэцяе за перамогу
На грозных, упартых дняпроўскіх парогах;
Чацвёртае — стрэлі заводы Урала,
А самае буйнае — песняю стала.
Праросшы праз словы у сэрцах мільёнаў,
Прыйшла тая песня да родных загонаў
І радасным рэхам апала на поле,
Дзе столькі прастору, дзе столькі прыволля,
Дзе глебу ўзбівае калгасны араты,
Каб вырасціў новыя колас зярняты.
1946