Пасецца калгасны табун.
Хлапец задрамаў ля агня.
І сніць, нібы сам Даватар
Прыводзіць свайго каня.
Вогненная грыва,
Сярэбраныя капыты,
А ля вачэй як быццам
Месячык залаты.
І кажа Даватар хлапцу:
— Глядзі ж ты, шануй яго, брат,
Ён занясе цябе ў шчасце,
Дзе будзе жыццё, як сад.
А можа, настане час
Быць і табе ў баю,—
Дык я тады дам табе, дружа,
І вострую шаблю сваю.
Коціцца хваляй грыва,
Шугае з грывы агонь,
Ажно вагаецца поле,
Гэтак хвалюецца конь.
— Але,— кажа зноў генерал,—
Я марыў калісь на вайне,
Каб ён пасля Перамогі
У добрым хадзіў табуне...
Аж горача стала хлапцу
Ад гэтых апошніх слоў.
— Дзядзька, дзядзька Даватар,
Мой лепшы з усіх табуноў!..
І крыкнуў тады генерал,
І конь паляцеў к табуну,
І радаснае іржанне
Хлапца абудзіла ад сну.
Пад сонцам гамоніць зямля
Пра шчасце працоўнага дня.
І хлопец спяшае сесці
На лепшага свайго каня.
1947