Я спаткаўся
з крынічкай бруістай,
Я напіўся гаючай вады.
І з тых дзён
яе звонам вячыстым
Звоніць сэрца маё праз гады.
Я пачуў над крынічкаю гоман
Векавых прамяністых вяршынь.
І з тых дзён
па дарогах без стомы
Я іду —
як іх радасці сын.
Б’е гарачымі кроплямі ў жылах,
Не сціхаючы,
звон вечавы.
Жыццядайнай,
нястомнаю сілай
Поіць сэрца струменьчык жывы.
Калі цяжка —
абудзіць, спатоліць,
Калі сумна —
званчэй зазвініць.
Я з крынічкі Радзімы ніколі
Не пакіну свет сонечны піць.
1984