Гэта ява, не сон.
Хіба можа такое прысніцца?
Прада мною гамоняць зямлі маёй роднай крыніцы.
Ад Слаўгорскіх бароў да шырокіх лугоў Перагону
Не іду, а лячу я
на крыллях чароўнага звону.
Сэрца хоча спяваць, зранку раны старыя
не чутны.
Вербы цягнуцца веццем
да зоркі маёй пяцікутнай.
— Жыў-здароў будзь, салдат! —
мне дзяўчаты ад сэрца жадаюць.
На паходныя боты раса ападае.
А крыніцы звіняць, на лілеях —
бялюткая пена.
І няма ў мяне моцы, і сэрца заплача,
напэўна,
Так, як плакаў па іх пад Масквой
і ля Волгі шырокай,
Ад бацькоўскага краю далёка-далёка.
Ды няма болей слёз.
І крычу я: — Матуля-краіна!
Я вярнуўся к табе,
каб ніколі ў жыцці не пакінуць.
Ці мне жыць — не тужыць,
ці груган мае выдзеўбе вочы;
Толькі ў шчасці б жыла ты —
і болей нічога не хочу.
Гэта ж ява, не сон!
Цуд ніколі такі не прысніцца.
П'ю, як лепшае зелле,
крышталь сваіх родных крыніцаў.
Ад Слаўгорскіх бароў
да шырокіх лугоў Перагону
Не іду, а лячу я
на крыллях чароўнага звону.
1943