Белы бацян
адчуў, што надыходзіць май.
І стала так млосна
на заморскай зямлі бацяну.
І паклікаў бацян сяброўку,
і паляцеў у найлепшы на свеце край.
На самую лепшую
на цэлым свеце сасну.
Тая сасна,
найдарожшая ў свеце сасна,
Дзе нарадзіўся
і навучыўся бацян лятаць,—
О як яму снілася на чужыне яна!..
О як ён прагнуў
яе хутчэй прывітаць!..
Праз буры, і золь,
і жахлівы вышынь спакой
Неслі птахі
лятунак пра ўцехі вясны.
Але прыляцелі —
і над прывольнай ракой
Не знайшлі
бацяновай,
найлепшай у свеце сасны.
Збянтэжана, горка
з клёкатам:
«Няма... Няма...»
Доўга кружыўся бацян
там, дзе хмары бягуць...
І трымцела яго сяброўка —
не ведала, як стрымаць
Бацянову крыўду
і бацянову тугу.
«Паглядзі...
Паглядзі, бацян, колькі,—
клекатала яна над ім,—
Колькі тут добрых соснаў,
спынімся з табой на любой...»
А бацян
аніяк
расстацца
не мог з успамінам сваім,
Не мог аніяк прыдумаць,
што парабіць з сабой.
І толькі калі сяброўка
заклекатала: «Памру!..
Памру!.. Бо пара мне гняздзіцца,
дзяцей гадаваць хачу!..» —
Узвінуўся бацян над лугам
і, убачыўшы з лесам гару,
Выбраў там краж стройны
і бацянісе сказаў: «Лячу...»
І крычала зямля...
Да каго, да каго між людзей?..
Хто пакрыўдзіў натхнёныя сэрцы?..
— Не чапай жа хоць гэтай сасны!
Не загубі ўспамінаў
і самых лепшых надзей,
З якімі тут стануць на крыллі
малодшыя бацяны...
1975