Ля Слаўгарада між хваін
У полі высяцца курганы.
Калісьці прадзедам маім
Былі тут шведы пахаваны.
Пятроўскіх шабляў грозны звон,
Здаецца, чуўся мне заўсёды,
Калі яшчэ з дзіцячых дзён
Я сніў ваенныя паходы.
Ужо тады душа мая
Спазнала гнеў пры слове «вораг».
Не раз упрошваў бацьку я,
Каб ён курганы пазаворваў.
А ён адказваў мне: — Няхай
Стаяць на страх варожай сіле.
Ты ж, сын, вучыся родны край
Любіць, як прадзеды любілі.
Прайшлі гады. Я стаў байцом
І ў час вялікае нягоды
Усё, што высніў хлапчуком,
Дарэшты спраўдзіў у паходах.
Ад сцен Берліна, дзе агнём
Мы напісалі пісьмы ў вечнасць,
Вярнуўся я ў бацькоўскі дом,
Да родных сёл сваіх прырэчных.
Ля Слаўгарада над Сажом
Не пазнаю старой мясціны.
Магілы высяцца кругом
Ад Пікаварні да Вузіны.
І ўжо мой сын мяне вядзе
Паказваць новыя курганы
І ўспамінае год і дзень,
Калі тут немцы пахаваны.
1945