Як радасна бачыць
Між цёмных руін
Агністыя вокны {вокпы
Вячэрніх вітрын.
Яны — нібы заклік
Кідаюць да ўсіх,
Што горад сапраўдны —
Не горад без іх.
І гэта — дапраўды,
Нашто тут таіць:
Маркотна праз цемру
Па пустках хадзіць.
Ці ж дзіўна, калі мы —
Час маем ці не —
Прыпынімся, сціхнем
На міг пры акне.
За шклом прад вачыма
У ззянні агнёў
Для нас ажываюць
Праекты дамоў,
Шырокія плошчы,
Кварталаў рады,
Калоны, праспекты,
Алеі, сады.
Такім будзе горад
Праз колькі гадоў —
Мо самы прыгожы
З усіх гарадоў.
Стаяць будзе ўночы
Заліты святлом
Палац на Савецкай,
На Ляхаўцы дом.
Як робіцца цёпла
На сэрцы ў людзей!
І колькі лятункаў,
І колькі надзей
Народзіцца ў гэту
Зімовую ноч,—
Да дня не самкнём мы
За працаю воч,
З-пад кропелек поту
Устаў каб для нас
Сталіцы адроджанай
Радасны час!..
Лягчэй, браце, крочыць
Між цёмных руін,
Калі загараюцца
Вокны вітрын!
1947