Вечар, як чорны кот,
Ужмурыўся ў іскраў сяўню,
Над зараснікамі балот
Наструніла ноч цішыню.
Аж боязна працягнуць
Руку ў гэты важкі змрок,
Дзе хвалі бераг сякуць
Так, што скрыпіць пясок.
Але дачакайся, калі
Полымя згасне: тады,
Здаецца, ізноў на зямлі
Бачны твае сляды.
Ізноў адчуваеш ты,
Што ў цемры сядзіш не адзін:
Там цягнуцца ў рост кусты
Алешніку і крушын,
Там ціха трызніць рака;
Ільсняцца зоры ў высі,
А збоку, у лазняках,
Пасуцца ў статку ласі.
Гайдаецца рослы авёс,
Значыць, вятры не спяць,
І завушніцы з рос
На піках сцяблін звіняць.
А стуль, дзе лягла праз луг
У расцяробах гаць,
Саткаўшы зіхотны круг,
К табе светлякі ляцяць.
1948