— Хто там просіцца, хто б’ецца,
Хто заглядвае ў акно?
— Гэта я, твая сінічка,
Я чакаю тут даўно.
— Ты адна ці хто з табою?
— Не адна я, не адна...
Каралёк, шчыгол і пліска
Прыляцелі да акна.
А яшчэ са мною, дружа,
Згоднай купкай снегіры.
Мы іх з поўначы сягоння
Прынялі ў свае бары.
А яшчэ і амялушкі,—
Чуй, як крыльцы шалясцяць...
А яшчэ... Усёй сямейкай
Вунь і попаўзні ляцяць...
— Што ж вам трэба, што магу я
Даць вам, дружны гурт лясны?
Калі ж, бачыце, і сам я
Зажурыўся без вясны?
Сам лагодных дзён чакаю
І душой гукаю сам
Дабрыню і ласку сонца
Усёй зямлі — палям, лясам...
— Анічога нам не трэба,—
Чую голас з-за акна,—
А пачулі мы здалёку,
Як ты нас успамінаў;
А пачулі — прыляцелі
Да цябе ў твой ціхі кут...
Калі прымеш,
аж да цёплых
Да дзянькоў
прабудзем тут...
Сталі жыць у маім лесе
Птушкі шумнаю гурмой...
Пастаю між імі ранкам,—
Як пабыў з вясной самой...
1977