Лятунак мой і ява, родны свет...
Мой спеў, мая дарога, край Айчыны...
На ўсё жыццё
праменісты, адзіны
Наказ бацькоў — як долі запавет.
Усё, што ў сэрцы маю,— падару
Яму, абранцу велічнага веку,
Вялікай, шчырай праўды чалавеку,
Натхнёнасці маёй гаспадару.
Вось ён ідзе — з паходняю ў руках...
А вунь у стратасферы
трасы мерае...
А там — перад людзьмі, са звонкай лераю...
А там — дажынкі ладзіць на палях...
Ён сейбіт, ён шукальнік, ён пясняр,
Ён летуценнік, волат і няскора...
І нават там,
дзе яшчэ ўстане плён не скора,
Ён сам сабою —
як жыцця чароўны дар...
Святлом яго ўзвышаюся, люблю
Жыццё яго —
як дзён сваіх аснову.
Які б ні выпаў на астатак лёс суровы,
Ад любасці сваёй не адступлю.
Лятунак мой і ява, родны свет...
Мой спеў і мая песня —
людзі, людзі...
Пакуль дыханню радуюцца грудзі —
Жыць будзе
мой бацькоўскі запавет.
І будзе сэрца
з радасцю служыць
Высокай, мужнай велічы народа.
І светлай явай — шчасце і свабода! —
Як анічым на свеце
даражыць!..
1984