Чатыры дні пад спёкай
Загон пра лівень марыў.
На пяты дзень здалёку
Прыйшла на неба хмара.
— Сюды! — у тую ж хвілю
Ёй крыкнулі пшаніцы.—
Спрадвеку свет кармілі
Мы булкаю-бяліцай.
— Да нас! Бо смерць находзіць.
Вады наўкол ні кроплі! —
Крычалі ў агародзе
Высокія каноплі.
Лён шамацеў: — Нікому!
Мне больш за ўсіх патрэбна.
Я коўдрай стану ў доме,
Кашуляй, кайстрай зрэбнай.
А ячмяні з аўсамі
Ажно жаўцелі, гэтак
Стагналі: — Мы з вусамі,
Чым горшы наш палетак?
І толькі бульба, быццам
Не трэба ёй нічога,
Чакала навальніцы
Маўкліва, так знямогла.
І хмара ўпадабала
Яе
І, бы не чула
Ўсіх просьб, загрукатала
Ды к бульбе павярнула.
— Усё бяры, што маю! —
І лівень хлынуў з неба.
— Расці на радасць краю,
А мне ў дарогу трэба!..
Але, адчуўшы сілы,
Сказала скараспейка:
— Мяне ты напаіла,
Што ж, дзякуй, дабрадзейка,
Ды ведай: мне не ўседзець
Без суму, калі побач
Усіх маіх суседзяў
Пакінеш ты ў жалобе.
Глядзі: наўкол абшары.
Дай ты і ім напіцца...
...І стала шкода хмары
Канопляў, і пшаніцаў,
І ячмянёў з аўсамі,
І кожнае сцяблінкі,
Што столькі дзён чакалі,
Як шчасця, хоць дажджынкі.
І пралілася з ласкай
Уся на поле тое —
У даўгунец, у краскі,
У збожжа залатое.
Таму дажджом, і небам,
І ветрам навальнічным
Заўсёды пахне хлеб наш,
Цудоўны хлеб пшанічны.
1946