Сталі дні карацець, сталі ночы цямнець.
А грымоты грымяць ад зары да зары.
Сыплюць клёны пад ногі чырвоную
медзь,
Гнуцца долу і просяць:
— Таварыш, бяры!
І хаця ад салдацкіх пажыткаў сваіх
Я адмовіўся сам — толькі б першым
сягаць —
Я бяру з сабой ліст і цалую пры ўсіх
І да сэрца кладу, каб ад куль захаваць.
Там, на полі чужым, дзе ў апошнім баю
Мы пазбавім жыццё ад жахлівых нягод,
Я прыпомню дзявочую песню тваю
І пашлю гэты ліст з вольным ветрам
на ўсход.
Хай ён знойдзе цябе і раскажа няхай,
Як з маіх не выходзіш ты думак і сноў,
Як ірвецца душа мая ў бацькаўскі край —
Да студзёных крыніц, да задумных
кляноў.
1944