Паступова забываем
рып варот і родны двор,
Перапоўненыя маем
медуніцы і чабор,
Ранак сіні над Арэсай,
над Дзвіной ці над Сажом,
Поўню светлую над лесам,
хмарку цёплую з дажджом.
Паступова летуценім
болей дзівамі ад сноў,
Ловім водгуллі і цені —
чым далей ад перуноў!
Паступова, паступова —
толькі іншым на паказ
Для акрасы ўспомнім слова —
даўні бацькаўскі наказ...
А гады ляцяць — не вернеш
аніводнага назад,
Ў дол не кінутае зерне
не папоўніць дрэўцам сад.
А сыны ўзраслі і зараз
пойдуць з хаты ў цэлы свет
Ці ты чуў —
пра што іх мары?
Што прамовіш ім услед?!.
І стаіш з тугою часам,
звінавачаны зусім —
Перад сонцам, перад часам,
прад жыццём сваім усім.
І суровая, як споведзь,
думка паліць, што агнём:
Як згубіў, як страціў повязь
і з зямлёй сваёй, і з днём?!.
Ліставейная дарога,
ліставейная пара...
Гэта так, мая трывога,—
сёння з сіверам зара...
Гэта так, мая трывога,—
хутка льдзінкі зазвіняць...
Але ты ў паход —
будзь строгай! —
не шкадуй мяне падняць.
Ёсць пуцінкі на разлогах,
зачакаліся даўно,
Ёсць ля берага рачнога
хата —
журыцца акно,
Ёсць парог у гэтай хаце,—
прычасціцца папрашу...
Загучы мне, песня маці,
загучы, ратуй душу!..
1981