Лісток апаў, зляцеў з галінкі
І прычапіўся да пянька,
І там трымціць на павуцінках —
На кроснах яснага дзянька.
І так ён хоча тут астацца,
Як бы ратунак свой абраў,
Аж вецер перастаў ганяцца
За спрытным конікам між траў.
Стаіць, глядзіць асенні вецер
І ціха думае: ну, што ж...
І з ласкай хіліцца да вецця,
І росы капаюць у Сож...