І пад псеўдонімам і без
Ён у паэзію ўсё лез,
Лез, лез і не пралез.
Тады ён, «майстра» зухаваты,
Адрокся ўраз ад мамы й таты,—
Пяро ад вершыкаў абтрос
І злосць у крытыку панёс.
Якой ні жыў ён там надзеяй,
А на людзей нагнаў спалох:
«Ён ямб адрозніць ад харэя,
Як мы ні біліся, не мог»,
Але за ўсё з апломбам браўся:
То ён з трактатам выпінаўся
(Любая тэма, сэнс любы,
Абы чырвонцы, як грыбы);
То ён з рэцэнзіяй траскучай
З газетнай плошчы паўставаў —
Навешваў «лаўры» на «вядучых»
І «шышкі» «меншым» раздаваў;
То на нарадах біў у грудзі,
Што ён за роман і за верш...
Ды зразумелі ўрэшце людзі:
— Браток, а што ты нам вярзеш?
Што пішаш ты — не зразумела,
Бяры сваіх тварэнняў кош!
Сказалі хоць не вельмі смела,
Але па шчырасці.
І што ж?
Ён усміхнуўся: — Э, нічога,
Ёсць яшчэ іншая дарога!
І чуткі ходзяць: бестрывожна
Ідзе ў навуку ён служыць,
Бо, кажуць, верыць ён, што можна
Чужым там розумам пражыць...
Ён пойдзе! Што яму? Не штука.
Ратуйся, бедная навука!..
1954