Светлым дням юнацтваў нашых
Век прызначыў не старэць.
Быў ім лёс — не ў хмельных чашах,
А ў азёрах бур гарэць.
І не раз яны гарэлі,
А выходзілі з агню —
Як надзіва, маладзелі,
Бы ўставалі ўпершыню.
Так і дружба наша, браце,
Маладая назаўжды.
Помню стрэчу ў тваёй хаце
Ў дзень ваеннае жуды.
Помню, як пайшлі з табою
Па тваёй зямлі наўпрост
Сустрач грому, сустрач бою —
Крок у крок і рост у рост.
Помню спаленыя вёскі,
Сумна-сцішаны Каўнас,
Шапатлівыя бярозкі —
Ну, такія ж, як і ў нас,—
І пад бомбамі дарогі,
І варонкі на лугу.
О зямля! Твой позірк строгі
Я ўспамінам зберагу.
Але вечна без прынукі
Будзе помніцца і ў сне,
Як сясцёр літоўскіх рукі
Абмывалі раны мне.
Бінтавалі раны, шчыра
Ратавалі ад бяды.
Я хацеў бы і ў дні міру
З гэтых рук папіць вады!..
Край літоўскі! Край мне блізкі!
Хіба ж мне цябе не знаць!
Як над Сожам — абеліскі
Па-над Нёманам стаяць.
Як над Сожам — аб героях
Па-над Нёманам пяюць.
І пад мірнаю зарою
Помнік вернасці куюць.
Светлым дням юнацтваў нашых
Век прызначыў не старэць.
Быў ім лёс — не ў хмельных чашах,
А ў азёрах бур гарэць.
І яны не раз гарэлі,
А выходзілі з агню —
Як надзіва, маладзелі,
Бы ўставалі ўпершыню.
Так і дружба наша, браце,
Маладая назаўжды.
З ёй у светлай нашай хаце
Шчасцем поўняцца гады.
Нас адны вядуць дарогі,
Думы шчырыя адны —
Там, дзе ззяюць перамогі,
Дзе цвітуць сады вясны.
1961