Хто спявае там, хто ходзіць
Цэлы вечар ля стаўка?
Мусіць, то сумуе Лёдзя,
Брыгадзірава дачка.
Падарыла сэрца Лёдзя
Трактарысту аднаму.
Ды зацвердзілі на сходзе
Сёння вымаву яму —
Што вясной не так скародзіў,
Што вясной не так араў...
А найболей бацька Лёдзін
Трактарыста дакараў.
Дакараў, распісваў строга
За агрэх, за след крывы,
Эх, не знаў, відаць, нічога
Камандзір наш палявы!
Не гадаў, што вінаваты
Думку думае аб ім:
Як пражыць вось з гэткім татам
Цесцем будучым сваім!..
Хто спявае там, хто ходзіць
Цёмнай ноччу ля стаўка?
Гэта ходзіць з любым Лёдзя,
Суцяшае дружбака:
Што, маўляў, гаварыць шчыра —
Дык матай сабе на вус,
Што, маўляў, для брыгадзіра
Строгім быць — дык толькі плюс.
А што бацька ён суровы —
Гэта, любы, да пары,
Вось папомніш мае словы,
З ім вы будзеце сябры!..
Сонца ціха-ціха ўсходзіць
Над люстранасцю стаўка.
Па сялу праводзіць Лёдзя
Дарагога дружбака.
З ёй ідзе ён — светлы, юны,
І рашае: як тут быць —
Што б такое ў падарунак
Цесцю строгаму купіць?..
1955