Дзе гурт асін на горку ўзбег,
Наш абкружыўшы дом,
Лось разграбаў сыпучы снег
Зялёным капытом.
Сухі бруснічнік, мяккі мох,
Чубкі салодкіх траў,
Ядлоўцу лапкі — ўсё, што мог,
Між дрэў ён выбіраў.
Але вятры ўсё больш мялі,
Мароз каваў груды,
І хутка зніклі на зямлі
Ад восені сляды.
Буран бязлітасна намёў
Суцэльны ўсцяж сумёт,
І вось аднойчы лось прыйшоў
Да нас на агарод.
Ён доўга стоена маўчаў
Высозным вартавым,
Як быццам пільна вывучаў
Акно і з хаты дым,
Трывожна, мусіць, думаў ён:
Далей яшчэ ці йсці? —
І раптам знік, нібы той сон,
У гушчары-трысці.
Сказаў нам бацька: — Значыць, госць
Не прыйдзе больш сюды,
Відаць, трывога ў госця ёсць,
Баіцца, бач, бяды...
А мы ўсё верылі чамусь,
Што вернецца ён зноў.
Нямёрзлых на граду яму
Прынеслі качаноў,
Вады ў карыта налілі,
Паклалі сена жмут.
І самі хуценька ўцяклі
За сенцы ў цёмны кут.
І ён прыйшоў сюды, прыйшоў!
— Глядзі! — шапнуў мне брат.
Лось вёў з сабой таварышоў:
Двух стройных ласянят,—
Між елак тых, дзе снег таптаў,
Да нашых вёў дароў
І клічам радасным вітаў
Нас, як сваіх сяброў...
1954