Люблю тваё неба, што просіцца ў вочы,
І тую, цябе што ўзрасціла, зямлю,
І (рыфмай старой саграшу) твой дзявочы
Лятунак нявызнаны — шчыра люблю.
Люблю тыя сцежкі на родным Палессі,
Дзе бегала ты па расе басанож,
І, можа, таму ты мне снішся на ўзлессі
Бярозкай — у краі, дзе коціцца Сож.
Люблю твае песні без слоў, у расстанні
Мне сэрца твайго парыванне чутно.
Люблю нават тое, што любым не стане,—
За тое люблю, што з табою яно.
І ў час, калі сіл маіх болей не хопіць
Ад цэлага свету свой смутак хаваць,
Скажы, што...
— Нічога... Звычайны быў хлопец.
Адно толькі — сэрцам не ўмеў кіраваць.
1952