Людзі, людзі,
Як я зсумаваўся па вершах!
Па любай працы —
Да агнёвага нерваў біцця...
Пачынайцеся, новыя дні!
Дзень першы —
Рупнасці пачуцця.
Пакаленне маіх Матросавых,
І маіх Фучыкаў, і маіх Гастэлаў,
Пакаленне маёй мужнасці
І маёй жальбы.
Да вас крычу:
— Не шкадуйце сэрцаў забалелых,
Не жывіце — абы...
Памятайце, памятайце,
Памятайце эпох этапы.
Памятайце, памятайце —
Ёсць дзеці і ўнукі ў нас.
Не бачылі яны, не ведаюць,
Як ходзіць па зямлі гестапа,
Могуць і не адрозніць,
Дзе Гімлер, а дзе Фантамас.
Прылізаны і піжоністы,
Схаваўшы нахабнасць лютую,
Выйдзе да іх з ухмылачкай,
Прыліпне ўчарашні кат.
І бывае —
Заместа радасці
Пастукае ў дзверы пакута,
І бывае —
У самае сэрца
Пацэліць атруты зарад.
І тады
пяюць гучныя трубы,
І тады
мы ідзём пахілыя.
І тады
на нашай дарозе
Падымаецца новы грудок.
Да тых, што ўставалі на фронце,—
Яшчэ і яшчэ магілы.
І, як салдат, рыдае
Верша майго радок.
Пакаленне маіх Матросавых,
І маіх Фучыкаў,
І маіх Гастэлаў,
Пакаленне маёй трывогі
І надзеі маёй.
Я знаю:
Часамі цяжка
Нават і мужным, і смелым,—
Пад скрухай страт незваротных
Можна сцямнець душой.
Часамі пячэ сумленне,
Хістае ўспамін далёкі,
А часам гнеў закалоціць —
Як нехта з твайго палка,
Нават і пахаваўшы сына,
Не забывае прыпудрыць шчокі
І для якой-небудзь Мусі
Прыхаваць кветку з вянка...
Я знаю:
не раз уставала
Туга ў вашых сэрцах збалелых.
Ды ўспомніце, як раўнялі
Мы свой у паходзе строй.
Пакаленне маіх Матросавых,
І маіх Фучыкаў, і маіх Гастэлаў,
Памятайце,
якая мара
Натхняла нас грознай парой.
Памятайце,
за крывёй, за пакутамі
Мы чыстую светласць бачылі.
Памятайце —
светлых нашчадкаў
Мы бачылі ў новых днях.
Дык будзьце ж заўжды гатовыя
З’явіцца ў мары юначыя,
Гатовыя будзьце
на выручку
Прыйсці
на сыноўніх шляхах.
І мяне, мае людзі добрыя,
Таварышы, сябры, паплечнікі,
Не забудзьце —
Дыханне вашае
Мне трэба чуць у хадзьбе.
З вамі, між вас —
ніколі
Не збаюся ні бур я сустрэчных,
Ні ў самай суровай бітве
Прыняць агонь на сябе...
1974