Прыхіліла з ласкай нізка
Маці голаў над калыскай,
Прыхіліла голаў, марыць,
Ходзіць сонейка па твары,
Вусны шэпчуць да світанку
Думу-песню — калыханку.
Хоць яшчэ зусім маленькі
Родны сын яе пярвенькі,
Але ў сына верыць, знаю,
Сэрцам
Маці маладая.
Як матулі ўсе, заўсёды
Сэрцам верыць, што праз годы,
Калі сын у свет пакрочыць,
Дык яе згадае вочы,
Яе думы над калыскай
Зразумее сэрцам блізка.
А што ў думках у матулі —
Мы, сябры, даўно адчулі:
Хоча маці, каб ніколі
Сын не зведаў цяжкай долі,
Не зазнаў бяды-напасці,
Жыў у радасці і шчасці.
Каб і майстрам быў умелым,
І салдатам мужным, смелым,
Ды каб чуў на ўсіх дарогах:
— Вось бы сына мне такога!..
Думы маці!.. Спеў сардэчны!..
Слава вам, хвала навечна!
Слава ваша не завяне,
Яна ў справах сына ўстане,
Звонкай радасцю заззяе,
Што для краю сын прыдбае!
1952