Маці сына шукае,
У ракіты пытае:
— Адкажы мне хоць ты, маладая,
Адкажы, бо спакою не маю:
Што рабіць?
Як пайшоў па вайну
Сын, дык трэцяе лета
Ані слыху, ні весткі няма,
Ні прывета.
Толькі чула я ў песні,
Быццам ляжаў на прылессі
Ці паранены ён, ці забіты
Пад зялёнай ракітай...
Зашумела ракіта,
Адказала матулі:
— Сын твой быў тут калісьці
Варожай паранены куляй.
Але быў ён з сябрамі,
Што глядзелі за ім, як за братам,
Палявымі шляхамі
Зноў пайшлі
на змаганне салдаты.
А куды, я не знаю.
Ты ідзі ў бор дрымучы на Нёмне,
Там вятры спяць у засені цёмнай,
Што па цэламу свету лятаюць.
Разбудзі, запытайся ў вятроў,
Дзе твой сын,
ці ён жыў, ці здароў...
— Дзякуй, любая...—
Маці да пушчы спяшае,
Разбудзіла вятры, ў іх пытае.
Адказаў маці вецер вясновы:
— Бачыў я,
Як з гарматы
Чужаніцаў ён нішчыў ля Львова,
Вёў герояў-салдатаў
У атаку ў славацкіх далінах,
А яшчэ яго бачыў
У баі на руінах Берліна.
Кажа летні ёй вецер:
— Твайго сына і я запрыкмеціў.
Бачыў я, як ішоў ён дадому
З далёкай чужыны,
Як яму, маладому,
Кветкі з ласкай дарыла дзяўчына.
Бачыў, як тым вось полем
Ён за плугам хадзіў,
жыта сеяў...
— А дзе ён?..
— У жыта спытайся ты, дзе ён...
Маці пушчу мінае,
У буйнага жыта пытае:
— Красуеш ты, роднае жыта,
На радасць, на шчасце краіне.
Скажы ж, залатое, скажы ты
Усё аб маім любым сыне.
Буйны хіліцца колас,
Праменнямі сонца наліты.
Пакланілася долу,
Адказвае жыта:
— Не журыся ты, маці,
Сын твой, можа, ўжо ў хаце,
Бо як тут ён з дзяўчынай сваёю
За плугам хадзіў баразною,
Дык усё пра цябе з ёй, каханай,
Песню пеў, сумаваў у той ранак.
— Дзякуй, роднае! —
З радасцю весняй, з надзеяй
Маці ў шлях паспяшае, душой маладзее.
Дзесьці песня пральецца,—
Маці чуецца голас знаёмы.
Стук уласнага сэрца
Аддаецца ёй водгуллем грому.
— Сын жывы!
Маці слёзы глытае.
А навокал зямля расцвітае.
1947