Просіць сын: раскажы
Пра зіму марозную.
А я ж бачу яе
Пад блакітам — слёзную.
Просіць сын: раскажы
Пра буран-мяцеліцу.
А я ж бачу — зіма
Ручаямі сцелецца.
Не люблю я, сын, зімы
З гурбамі-сумётамі,
З маразамі-калунамі,
З бурамі-залётамі.
Надакучыла-абрыдла
Мне зіма з віхурамі,
Як ляжаў я у акопах
Каля сёл разбураных,
Як сяброў я хаваў,
Скатаваных ворагам,
Выпякаючы магілы
Пад снягамі порахам...
А люблю я, сын, зіму,
Калі сонца ўзбудзіцца,
Снег пагнаўшы да рэк
Па равах і вуліцах,
Калі цёплыя вятры
Пройдуць пералескамі,
Калі ціхая зямля
Зацвіце пралескамі.
Гэткім часам заўжды
Я згадаю многае:
Як ішлі мы на Берлін
Гулкаю дарогаю,
Як, закончыўшы вайну,
У жыццё вярталіся,
Каб сягонняшнія дні
Шчасцем наліваліся.
Вось чаму люблю зіму
Я, мой сын, не грозную,
А прад самаю вясной —
Пад блакітам слёзную.
1962