Зірне капітан з-пад правай,
Зірне з-пад левай рукі:
На сотні вёрст навакола —
Усё маякі, маякі.
Ці то маякі, ці то сонцы
Над роднаю Волгай-ракой?
Не бачылася капітану
Яна ніколі такой.
Шырокія светлыя хвалі
Рачны нясе акіян.
З любоўю на шлях агністы
Глядзіць юнак-капітан.
І бачыць ён, як свой воблік
Мяняе Радзімы зямля,
Каб яснай была між мораў
Дарога яго карабля.
І радасна капітану,
Такое ў душы пачуццё,
Што — чуе юнак — яго хопіць
Яшчэ на другое жыццё.
Якія б ні стрэліся штормы,—
Нішто яго сэрцу не ў знак,
Бо між маякоў над зямлёю
Ёсць самы шчаслівы маяк.
Маяк, што відаць ва ўсіх далях,
Што нам запалаў на вякі,
Каб падымалі народы
На новых шляхах маякі.
1951