Былі цары — за Русь умелі біцца.
А былі царкі —
без цара ў галаве.
Але дзе яны?
Той час даўно й не сніцца.
А народ жыве.
А народ жыве.
А народ —
асілак несмяротны,
Быццам пыл, змахнуўшы ўсіх царкоў,
Аздабляе,
Узбагачае
край свой родны,
Край дзядоў,
Край бацькоў.
Розных бур нямала пакружыла
Над любімай ціхай стараной.
Толькі ў нас
Такая кроў у жылах,
Што за край, дзе маці нарадзіла,
Мы заўжды сцяной,
Мы заўжды сцяной.
Сёння пішам пісьмы, ставім
цвёрда:
Мой раён!..
І хоць, як поля сын,
Ён не славіцца
грымлівым шумам горада,
Ды жыве ў дружбацкіх сэрцах
гордасць,
Што такі — адзін,
Што такі — адзін.
Ён за ўсіх і журыцца,
і ў шчасці
Вывесніць для кожнага пачын.
І сваю
ў юнацтве песню скласці
Ён нас навучыў,
Ён нас навучыў.
Гулкая вясна, зямля крынічная.
Шчырая сляза і звонкі смех...
Хай заўсёды,
як і змалку, зычна
Кліча родны край,
хай вечна кліча
Цеплынёю ўцех,
Цеплынёю ўцех.
І няхай яго заўсёды помніць
Кожны сын
і ў шчасці і ў журбе!..
Слаўгарад,
змагар, баец нязломны,
Слаўгарад,
пясняр, сявец нястомны,
Крочу да цябе,
Крочу да цябе!
1964