Маёвы лес,
Лістоту пахкую
І ландышаў чародкі
Радасцю салодкай
Абдарыла пеначка.
Іду, іду па маёвым лесе,
І ўсё мне здаецца:
Вось-вось распукне**цца
Сэрца
Мільёнамі ландышаў.
Распукне**цца сэрца
Мільёнамі ландышаў —
І прыйдуць,
І сарвуць іх людзі.
І балець не будзе
Сэрцу ніколечкі.
Бо ёсць лес,
Лістота пахкая,
І пеначка галасістая,
І радасць з імі — такая чыстая,
Што ўсё загоіць!..
1964