І няхай,—
Няхай мне з бурай знацца,
Хай прайду хоць сотні лішніх вёрст! —
Не пакіну радасна стамляцца,
На шляхах не згасне мой касцёр.
Буду спаць начамі пад сасонкай,
Буду піць ад смагі росы з траў,
Толькі б спеў юнацтва наўздагонку
Мне ляцеў і далей выпраўляў.
І будзіў трывогу, каб нанова
Я ішоў далей па ўсёй зямлі —
Па зялёных павадках жытнёвых,
Па шляхах, што ў пушчах праляглі.
З малых год мне кажа шлях краіна
Па сваіх прасторах векавых:
Там — расціць ёй трэба садавіну,
Там — пракласці трасу сярод крыг,
Там — я столяр, устаўляю раму,
Там — чакаюць плуга дзірваны,
Там — руду падняць з глыбінь Петсама,
Там — саткаць ёй ветразь ільняны.
І ніхто нідзе ніколі ў свеце
Спраў такіх не мог тварыць, як я.
Як заўсёды — першая прывеціць
Шчодрасць сэрца
маладосць мая.
Ёй бы ўсё хутчэй, далей бы крочыць,
Ёй бы ўсё шукаць і спасцігаць:
Новых дзён абрысы бачаць вочы;
І сцягі ярчэй, ярчэй гараць.
І няхай —
Няхай мне з бурай знацца,
Хай прайду за сотні лішніх вёрст —
Не пакіну радасна стамляцца,
Не стушу ніколі свой касцёр!
1948