Калі паспеў ён гэтак гонка
Над родным шляхам шугануць?
Рады —
бярозы ды сасонкі —
Ажно пад воблакі імкнуць.
Стаіш, захоплены, глядзіш:
Якая выш, якая выш!
Лес малады — і шэптаў поўны,
І звонаў сонечных мясцін.
І рэха
Голасам чароўным
То мару ўзбудзіць, то ўспамін.
То пазаве: ідзі, не стой,
Юнацкі скарб здабудзеш свой...
І вольна ў гэтым лесе дыхаць
Сунічным водарам густым.
І паблукаць, падумаць ціха
Пад мройным полагам лясным.
І лёгка ў светлым пачуцці
Удзячны спеў яму знайсці.
Адно шкада: высокі ростам,
Яшчэ ён слаба ўросся ў дол.
Віхура ўсходзіцца —
і проста
Упаў, бач, вывернуты ствол.
А там ляжаць другі і трэці...
Хоць плач — ну быццам нашы дзеці.
Глядзіш з тугой на невясёлы
Нягоды след на паласе
І хочаш крыкнуць,
каб наўкола
Цябе пачулі дрэвы ўсе:
— О стройныя, любой парой
Гартуйце свой прыгожы строй!
Шукайце дужасці ў зямліцы,
Бярыце сокі ў глыбіні.
Хоць як хай грозяць навальніцы,
А вы мацуйце карані.
А вы пускайце іх шырэй!
За дол трымайцеся шчырэй!
Глядзіце зырка ў сонца высі,
Шукайце ў небе цуд-красы.
Ды помніце: з зямлі ўзняліся
Усе магутныя лясы!
Мацней, надзейней, чым сама
Зямля,
нічога больш няма!..
1984