Маленькі хлопчык крыкнуў: — Мама!
А бомбы голас быў гучней...
І боль пакутнага В’етнама
Стаў, як рака, яшчэ паўней.
Пыл наклубіўся з дымам чорным,
Укрыў бяду, і жах, і кроў.
І ў небе гулка, нават горда,
Заакіянскі кат зароў.
Стаю, ўбіраю гром экрана.
Душа крычыць — хутчэй з кіно!
Мой ранак! Дзе ты, сіні ранак?
Я адчыню табе акно.