Не магу нават бачыць,
як нехта моліцца,
Перад богам капеечным паклоны б’е.
О, не дай мне, сумленне, стаць багамольцам,
Аддаваць на глумленне пачуцці свае.
Хто б ні быў і якім бы ўсявышнім Ісусам,
Хоць і з процьмай навечных святых прывілей,—
О, спыні мяне, сумленне, перад цяжкай
спакусай —
Выліваць прад бажніцамі апошні ялей.
Перад адным толькі німбам заўжды ў
захапленні
У паклоне хілюся сівой галавой.
І калі дзе забудуся — кінь мяне на калені,
О сумленне, кінь мяне на калені —
перад Радзімай маёй!
1974